Nieuw Zeeland

Kia Ora lieve mensen,

Daar zijn we weer na zes prachtige weken Nieuw Zeeland. Het land waar ze meer schapen dan mensen hebben en waar de natuur mooier is dan welk plaatje dan ook. En dan te bedenken dat we bijna onze vlucht gemist hadden omdat onze reisorganisatie onze vlucht niet volledig had ingeboekt, bedankt World Ticket Center. Werkelijk het hele vliegveld in Cairns (Australie) werd in werking gezet om ons het vliegtuig te laten halen. Schiet niet echt op als dan ook ineens het computersysteem uitvalt. Uiteindelijk 2 minuten voordat de gate zou sluiten te horen gekregen dat we konden gaan boarden om 6 uur later neer te dalen op Nieuw Zeelands grondgebied, en wel;

Het Zuidereiland

Wat betreft de lokale bevolking van NZ (Kiwi's) ten opzichte van Australie (Ozzies) is er weinig verschil. Iedereen is erg vriendelijk en behulpzaam. Wat betreft de singalen langs de weg m.b.t. alcoholgebruik en te snel rijden zijn hier nog weer een stuk harder dan in Australie. Elk verkeersbord komt er wel op neer dat te hard rijden je fataal wordt. Een voorbeeld is een billboard met een snelheidsmeter waarbij het pijltje een kruis is.

In tegenstelling tot wat een hoop mensen denken is het hier winter. Ja, je leest het goed. De seizoenen zijn hier precies het tegenovergestelde van ons immers wat opgewarmde kikkerlandje. Winter is hier gelukkig wel anders dan in Nederland. Zo wordt het overdag regelmatig een graad of 14/15 met een lekker zonnetje, maar ‘s nachts koelt het erg af. Het ergste wat we gehad hebben is 0 graden, maar vaak is het rond de 7.

Maar goed. We horen jullie denken.. Hebben jullie nou al dolfijnen en walvissen gezien?! Lees het antwoord verderop in het verhaal. We beginnen met dag 1.

Na het regelen van een campervan in Christchurch zijn we direct doorgereden naar Akaroa, een schattig Frans dorpje gelegen in een vulkaankrater, waar deels de zee in is gelopen. De route was een genot voor het oog. Doordat het hier herfst is is niet alles meer groen, maar begint ook alles een beetje geel/bruin te worden. Met het zonnetje erop is dat dus allemaal goud. Een fantastische eerste indruk van het land! Onderweg hebben we een stop gemaakt bij een blauw meer tussen de gouden bergen om hier onze eerste nacht te spenderen en ‘s ochtends wakker te worden in een paradijs. Beter kun je je dag niet beginnen .

Op dag 2 zijn we teruggereden naar Chrischurch, een gezellige stad met ieders wat wils. Wij hebben hier even gezellig rondgewandeld, in een park gezeten en boodschappen voor de komende maand gekocht. Zo geef je in een paar dagen meer geld uit dan een maand in Thailand, maar dan heb je ook wel je eigen huis op wielen! ‘s Nachts weliswaar zonder verwarming, waardoor de temperatuur binnen de camper onaangenaam koud kon worden, maar met dikke pyama's was ons huisje helemaal compleet.

De volgende dag zijn we doorgereden naar een kustplaatsje genaamd Kaikoura. Jaja, hij zit er aan te komen.... We hebben ze gezien! We zijn eerst een lange wandeling langs de kustlijn gaan maken, waar we ineens honderden zeehonden tegenkwamen. Hoe dichterbij je kwam, hoe harder ze gingen grommen, dus we bleven op ‘veilige' afstand. Ook spotten we een aantal albatrossen en andere mooie vogels. Helaas waren er aan de kustlijn geen walvissen en dolfijnen te zien, want zoals een wijs man ooit zei: 'Die beesten liggen niet te wachten tot Jordi en Sharon komen kijken'. Om het zekere voor het onzekere te nemen hebben we dus toch maar een tour geboekt om walvissen te bekijken. Je gaat dan op een boot (verrassend) met verschillende apparatuur om te kijken waar een walvis is. Is wel handig in zo'n enorme zee. Deze tour boekten we voor dag 4.

Al terug rijdend naar onze slaapplek zagen we een bordje staan met schapenscheershow. En je reis NZ is niet compleet zonder een schapenscheershow, dus gingen we een kijkje nemen. Bij aanvang vond Jordi de rondhuppelende hond interessanter, maar toen Sharon eenmaal het gereedschap in handen kreeg waarmee de schaapjes gecastreerd worden, hield hij toch alles nauwlettend in de gaten.

De volgende dag was het dan ein-de-lijk tijd voor de whale-watch tour en zo blij als een kind gingen we op pad. Al vrij snel zagen we een walvis, en wel een ‘spermwhale' van circa 15 meter lang. Erg indrukwekkend. Hij bleef zo'n 20 minuten op ongeveer 12 tot 15 meter van onze boot spelen en zodoende hebben we een aantal mooie foto's kunnen schieten. Wat is dat indrukwekkend zeg! Alsof we nog niet genoeg spektakel hadden gehad, kwamen er ineens zo een honderd duskey dolfijnen naast onze boot zwemmen. En buiten het zwemmen deden ze allerlei kunstjes voor ons, salto's en andere fratsen, ook dat is te zien op de foto's. Zo bijzonder! Wat een schitterende dieren.

Hoe leuk en mooi deze dag geweest was, zo vervelend eindigde de dag met het vreselijke bericht dat een dierbaar iemand is overleden. Dat zijn van die momenten waarop je je afvraagt waarom je juist nu ook alweer aan de andere kant van de wereld moet zijn.

De volgende dag zijn we via een erg mooie, bergachtige route, genaamd de Lewis Pass, richting de westkust gereden. Onderwe g een aantal korte boswandelingen gemaakt en ‘s avonds wat films gehuurd en op de laptop bekeken (wat een aankoop!).
Na deze rustdag zijn we naar een gletsjer gereden, de Franz Jozef Gletsjer. Onderweg zijn we gestopt bij een gebied genaamd Hokitika Gorge, waar we een wandeling hebben gemaakt langs een rivier met water van de gletsjers. Ontzettend mooi, turquoise water, blijft toch een mooie kleur. Jordi was benieuwd naar hoe koud het water zou zijn en liep naar de rand van het water. Wat hij niet zag was dat het zand vloeibaar was, waardoor ons klungeltje tot zijn enkels in het water kwam te staan. Uit zijn gezicht was af te lezen dat het water kouder dan koud was en dat Saar moest rennen voor haar leven.

De volgende dag zijn we gaan hiken op de gletsjer. Een 8 uur lange hike, waarvan 5 uur lang met spikes onder onze boots op het ijs. Wat een ervaring is dat. We zijn door ijsgrotten en splitten geweest en maakten met onze ijspriemen ons pad.Tijdens een stop vertelde onze gids hoe je met twee ijspriemen een ijsrots kon beklimmen. Mocht wel niet van de organisatie, maar van de gids mochten we een klein stukje klimmen voor het gevoel. En toen de gids even, echt maar heel even, de andere kant op keek, zat Jorrepor bovenin de top op 5m hoogte, wat toch wel een beetje stijl was. Gevolg: gids in paniek naar boven om Jordje naar beneden te halen. Maar Saar, word je dan nooit moe van die jongen? Jawel.

Op dag 8 stonden we dan. We hadden overnacht op een camping in de middle of nowhere en what happened? De camper wilde niet starten.. Hulp gekregen van twee Duitse reizigers, maar ook zij konden het probleem niet vinden. Telefoon erbij om hulpdienst te bellen, maar we hadden helaas geen bereik. Gelukkig vonden we snel een publieke telefoon waarmee we konden bellen. Na een uur wachten, want ja, je zit in the middle of nowhere, kwam onze hulp. Wat bleek? Onze accu was leeg. Heel vreemd, want de lichten en de radio deden het nog en we hebben niks aan laten staan! Tijdens het wachten op hulp onze eerste kennismaking met een plaag genaamd zandvliegjes gemaakt. Zandvliegjes zijn nog vervelender dan muggen. Ze zijn in hele groepen, prikken door je kleren heen en de bultjes blijven langer zitten en jeuken nog meer dan muggenbulten.

Gauw door naar Fox Glacier. Leek een beetje op de gletsjer waar we een hike op hebben gedaan, maar is iets kleiner. Dit was de eerste dag dat we flinke regen op onze bol kregen en er waren dan ook een aantal korte hikepaden afgesloten vanwege overstromingen. Toch hebben we er nog twee kunnen doen. Eentje met een fantastisch uitzicht op de gletsjer en één rondom een meer waarin je (zonder regen) een mooie weerspiegeling hebt van Mount Cook en Mount Tasman.

De volgende dag was het nog steeds regenachtig en dat maakte onze rit naar het plaatsje Wanaka heel bijzonder. Er ontstonden namelijk allemaal watervallen in de bergen langs de weg. Gaaf! Daarna langs twee prachtige azuurblauwe meren, Lake Hawea en Lake Wanaka. Eenmaal in Wanaka aangekomen zijn we naar ‘Puzzle-world' geweest. Een soort museum over optisch bedrog. Er was een groot doolhof en er waren een aantal zalen waarbij je in de maling genomen werd waar je bij stond. Scheve zalen, die eigenlijk gewoon recht zijn. Het kind kwam in ons los. ‘s Avonds zijn we hier naar de bioscoop geweest. Fantastische zaal met loungebanken en een auto. Rond vier uur ‘s nachts werd er op ons raam van de camper geklopt dat we geparkeerd hadden waar dat niet mocht en moesten verplaatsen.

De dag daarop klaarde het weer op en hebben we in de ochtend een wandeling langs het meer met uitkijk op bergen met sneeuwtoppen gemaakt en in de middag zijn we een hike gaan doen. De hike duurde rond de vijf uur en was uitsluitend voor mensen met een goede conditie. Dat mag er wel bij vermeld worden. De route ging een 1600 m hoge berg op, via zigzagweggetjes (totaal 8 km) en continu omhoog. Goede training voor de kuiten. Eenmaal boven was het alles waard, want we hadden een 360 graden uitkijk over rode bergen aan de ene kant, sneeuwtoppen aan de andere kant, een groot stilliggend meer met kartgebergte en graslandschap. Na een uurtje uitpuffen op de top weer naar beneden. Dat zou dan toch sneller moeten gaan! En ja, dat ging zeker snel, gezien de graspaden nog nat waren van de voorgaande dagen.

‘s Avonds doorgereden naar Queenstown waar we dag 11 wilden spenderen. Behalve goedkope extreemsporten als bungeejumpen en paragliden, was hier verder weinig te doen. En met extreemsporten bedoelen we ook echt extreem. Zo extreem dat er een meisje met haar benen door het touw glipte en tijdens het bungeejumpen in het water terecht kwam. Queenstown was een klein, gezellig stadje, maar ‘s middags zijn we doorgereden naar Te Anau waar we weer eens lekker uit eten zijn geweest.

Op dag 12 zijn we via een schitterende route, echt heel mooi, naar Milford Sound gereden. Milford Sound ligt in Fjordland en het is prachtig. Onderweg hebben we vele wandelingen gedaan, waardoor we pas tegen vijven op de plaats van bestemming kwamen. Hier hebben we een cruise geboekt voor de volgende dag. Op zich bracht de omgeving niet veel nieuws van wat we onderweg al gezien hadden, maar guess what? We hebben wéér wilde dolfies gezien! Dit keer waren het Bottlenose dolfijnen. De dolfijnen die ze ook in het Dolfinarium hebben.

Vervolgens zijn we twee dagen gaan touren via de Southern Scenic Route. Het gebied heet de Catlins en is het meest Zuidelijke punt (op een eiland na) van Nieuw Zeeland. Ook hier zijn we gestopt voor wandelingen (het landschap blijft gewoon zo mooi) tijdens een strandwandeling stuitten we ineens op een groep zeeleeuwen die we deze reis ook nog niet gezien hadden! Wij dachten dat zeehonden van zich afbeten, maar deze zeeleeuwen maakten nog meer indruk. Deze agressieve beesten laten je niet dichterbij komen dan een meter of 10/12. En ze zijn enorm, dus dichterbij wilden we ook niet komen.

Totdat Saar een gare zeeleeuw in zijn eentje zag liggen slapen. Saar wilde daar wel even mee op de foto dus ging vlak achter hem staan. Toen Jordi eenmaal klaar was met de foto nemen en Saar nog even een video-opname van dichtbij wilde maken, 'vergat' Jordi even dat het beest lag te slapen en liet hij een flinke boer. Jamie de zeeleeuw schrok wakker en draaide zich met een ruk om naar Saar die nog nooit zo snel weg is gerend. Maar Saar, word je dan nooit moe van die jongen? Ach.

Later op de dag, vlak voor zonsondergang hebben we vier zeer zeldzame geel-ogige pinguins het strand op zien komen na een lange vis-werkdag. Dit was erg leuk om te zien! Wat een wildlife he?!

Na dit Zuidelijke stuk en een stuk oostkust gingen we meer landinwaarts naar Mount Cook. De hoogste berg van Nieuw Zeeland, bijna 4000m hoog. We hebben hier weer een fantastisch mooie hike gemaakt. Met uitzicht op de besneeuwde toppen van Mount Cook, verschillende gletsjers en een meer met ijsrotsen. Ah, we zijn verliefd op dit land!

Als afsluiter van de dag zijn we naar Lake Tekapo gereden, een meer dat turqouise blauw is en helemaal stil ligt. We blijven het zeggen, schitterend.

Leuk weetje: Hoe komt het water in Nieuw Zeeland eigenlijk zo blauw? Het water komt vaak van de gletsjers en dat water vermengd met stukjes steen van de rotsen zorgt dat het licht op een andere manier weerkaatst wordt en dat geeft deze kleur.

Na Mount Cook en Lake Tekapo zijn we weer richting de Westkust gereden om nu het Noordelijke deel van het Zuidereiland te zien. We reden via Arthurs Pass. De route was heel mooi door bergen en met allerlei landschappen. Was weer ontzettend bijzonder.

Via de Westkust naar het Noorden kwamen we langs rotsen in zee die Pancake Rocks genoemd worden. Het is nog een mysterie hoe het komt, maar deze rotsen zijn allerlei lagen op elkaar wat een apart effect geeft.
Hierna gauw door naar Abel Tasman National Park. Helemaal in het Noorden van het Zuidereiland. In Abel Tasman bezochten we eerst een vers waterbron met het helderste water van de wereld. Alleen het water onder de ijskappen in Antartica is helderder.

Verder bezochten we een mooie waterval, een spookachtig bos en hebben we een korte wandeling langs de kust gemaakt. ‘s Avonds vroeg naar bed om de volgende dag vroeg op te staan voor een flinke hike van 23 km. Heuveltje op, heuveltje af. Toch nog een nadeel aan de landschappen van NZ. De hike ging langs de kust, door regenwoud, door graslandschappen en door duinen. Erg mooi. Gedurende onze hike vloog er steeds een heel leuk, klein vogeltje met ons mee met een hele grappige, grote staart voor zo'n klein vogeltje. Fanny Fantail. Gezelligheid kent geen tijd.

De volgende dag via Nelson, leuke gezellige stad, door naar Picton waar we de veerpont naar het Noordereiland zouden pakken. Tijdens deze rit kwamen we één van de vele adelaars tegen die soms maar net op tijd weg vliegen. Dit keer had het roofdier de ingewanden van een possum in zijn mond die net aan niet onze auto raakten. Bah! In Picton heerlijk genoten van een stukje zalm, afscheid genomen van het Zuidereiland en ons klaargestoomd voor het Noordereiland.

De reis op de veerpont ging richting Wellington en was erg mooi. En wat denken jullie? Dolfijnen gezien!!! Dit keer een derde soort, de zogeheten Hector Dolphins. Dit keer waren ze wel ver weg, maar de pret was er niet minder om.

Het Noordereiland

In Wellington aangekomen hebben we contact opgenomen met een stel van onze leeftijd die we in Thailand hadden leren kennen, Monica en James. Zij woonden heel prettig midden in het centrum van Wellington samen met twee andere vrienden Tabbie en Hayden. Daarnaast waren er nog twee Franse vrienden van Monica (Lyne en Arthur) en een vriendin Lisa. Hiermee zouden we het weekend doorbrengen. Op zaterdagavond zijn we wezen stappen in Wellington. Heel leuk uitgaansgebied en met z'n allen was het supergezellig! De volgende dag hebben we lang uitgeslapen en zijn we samen met de Fransen naar een eiland geweest. Het eiland viel tegen, maar de boot ging pas 2 uur later weer terug, dus moesten we nog even wachten. ‘s Avonds lekker met z'n allen bij de Chinees gegeten en een lachwekkend spel gespeeld. Hints. Maandag (tweede pinksterdag voor jullie) zijn we naar een museum geweest. Het Te Papa museum. Een heel groot museum met onder andere een afdeling over hoe de aarde in elkaar zit, hoe vulkanen werken, over de Maori cultuur en een stuk over de onderwaterwereld. Zo lag er onder andere een enorme kolossale inktvis tentoongesteld. Heel indrukwekkend!

Dinsdag afscheid genomen en doorgereden naar Taupo waar de regendruppels helaas met bakken uit de hemel kwamen zetten. Hier zijn we naar een plek geweest waar sluizen werden geopend wat enorme versnellingen in het water teweeg bracht. Een prachtig effect van helderblauw water donderend door de beekjes van Taupo. Hierna zijn we naar ‘Craters of the Moon' geweest. Een veld met geisers, vulkaankraters en kokende modderpoelen. Interessant om te zien, maar daarna vlug onder de douche om op te warmen.

In Taupo hadden we graag nog een hike willen doen genaamd de Tongario Crossing. Deze hike leidt tot Mount Doom, een bekende omgeving waar Lord of the Rings is opgenomen. Heel gaaf om te lopen, maar de regen- en sneeuwval in dit gebied zorgde ervoor dat de hike niet toelaatbaar was. Dan maar een dagje richting het westen. Waitomo om precies te zijn. Hier heb je grotten (wel lekker overdekt) waar je de zogeheten ‘glowworms' hebt. Een soort larven die licht geven in het donker. Heel bijzonder om te zien, het leek net of je naar een sterrenhemel keek. Romantisch he? Tijdens de tour kregen we ook nog een ritje in een boot door de grotten, supermooi. Helaas hebben we er geen foto's van kunnen maken, omdat dat schade toe zou brengen aan deze natuur.

De regen in Taupo zou nog wel even aanhouden en dus besloten wij de Tongario Crossing voor ons volgende bezoek (over een aantal jaar) te bewaren en voet te zetten richting Rotorua. Een dorpje waar het stinkt van alle geisers en borrelende modderbaden. Onderweg zijn we gestopt bij Orakei Korako, een park met wederom vele geisers, kraters en modderbaden, maar dan een stuk actiever dan in Craters of the Moon. Omdat na dit park Rotorua ons weinig nieuws kon brengen zijn we meteen doorgereden naar de Bay of Plenty. Een kustlijn met een aantal vulkanen in de zee.

30 mei 2010: Sykdiven!! Het is dan eindelijk zover. ‘s Ochtends vroeg zijn we opgestaan om door te rijden naar het plaatsje Matamata, waar de hobbits uit Lord of The Rings wonen. Hier gaan we op zoek naar weer een nieuwe adrenaline kick en wel door uit een vliegtuig te springen van 3,5 kilometer hoog. Yihaaaa! En ja hoor, er was nog plek. Tja, dan kun je niet meer terug.. En weet je wanneer je al helemaal niet meer terug kan? Als je met je benen buiten het net iets te klein/ krappe vliegtuigje bungelt, terwijl je op het randje van het vliegtuig zit, die inmiddels al 3500 meter is gestegen. Maar dan die kick als je daadwerkelijk uit het vliegtuig springt! En vervolgens ruim een halve minuut een vrije val hebt waar je met 200 km per uur de grond steeds dichterbij ziet komen. Saar had nog een extra gelukje dat ze geen rekening hield met de wind waardoor haar benen alle kanten op vlogen en ze dus een mooie sprong maakte met een driedubbele salto, flikflak achterover en een dubbele schroef. Jaja, van wie zal ze die lenigheid hebben? Na een halve minuut was het dan alleen nog maar genieten onder een parachute van de prachtige omgeving die wij vanuit luchtperspectief hebben mogen aanschouwen. Wat een ervaring. Geweldig.

Na deze fantastische ervaring zijn we doorgereden naar de Coromandel Peninsula. Schitterend gebied met een prachtige weg langs de zee. Echt geweldig. We reden onder andere langs Hot Water Beach. De naam zegt het al, je graaft een kuil en gaat in een heerlijk warm bad liggen. En wie stonden er op een groep reuze actieve Chineesjes na het hardst te graven? Jep, Duitsers. Met enorme scheppen gingen ze tekeer, om daarna lekker hun mooi gebleekte huidje te branden in een kokendheet badje.
Gelukkig hadden we deze dag nog mooi weer, want de volgende dag werden mensen gewaarschuwd om in huis te blijven i.v.m. hevige overstromingen.

En dat merkte wij op onze weg naar de Bay of Islands. Het kwam wederom met bakken uit de hemel zetten en op het moment dat we op het punt stonden om terug te keren, kwamen kennelijk de engeltjes weer op onze schoudertjes zitten. De lucht klaarde op en de rest van de dag hebben we een hele zonnige dag gehad, terwijl het in de rest van het land hoosde. Wat een geluk. De Bay of islands is zoals de naam zegt een baai, ook weer met turqouise blauw water, met allemaal eilandjes. Heel mooi. Hierna zijn we van de oostkust doorgereden naar de westkust waar ze enorme bomen hebben. Kauri bomen. Zo hebben wij een 51,5 meter hoge boom gezien en een boom met een diameter van 5m. Kan je het je al voorstellen? Echt enorm! Massaal gewoon.

Daarna door richting Auckland, onze laatste stad van Nieuw Zeeland. Hier hebben we verder niks meer gedaan wegens een telefoontje van het thuisfront. Geen Cook Islands meer, geen Amerika meer. Want er is maar 1 ding dat voor alles gaat en dat is familie en vrienden. En nu onze familie ons zo nodig had was het hoog tijd om naar huis te gaan en onze familie, en ook vrienden, weer in onze armen te sluiten.

We hopen jullie gauw weer allemaal te zienl!

Heel veel liefs en bedankt voor al jullie lieve steun, gezellige skype/ msn gesprekken, lieve mailtjes en ga zo maar door! Jullie waren super-fans!

Jordi & Sharon

Reacties

Reacties

111

F A N T A S T I S C H verhaal weer!! En ik ben stiekem toch ook wel een btje blij dat jullie weer terug zijn!

(K)

Jacqueline & Paul

Hey Jor en Saar! Super leuk weer zo'n verhaal te lezen. O wat willen wij graag naar New Zeeland! Mooie foto's hoor. Jammer dat jullie avontuur op zo'n wijze ten einde is gekomen. Maar goed een super tijd om naar terug te kijken! Zo lang weg geweest, echt uniek. Sterkte en geniet van de herinneringen van jullie vakantie. En weer lekker fijn terug bij fam. en vrienden.
Groetjes Paul en Jacqueline!

Anouk

Hoi Saar & Jor!
Wat weer een mooi verhaal en die foto's, WAUW!
Jammer dat jullie reis zo moet aflopen, maar familie en vrienden zijn erg belangrijk en dat besef je geloof ik wel na zo'n reis! Ik hoop dat alles goed gaat met het thuisfront! Gaan jullie nog wel naar Amerika dit jaar of volgend jaar? Geniet van het koude weer hier ;)

Ma Jansen

Hoi jor en saar zoals 111 al zei,het is wederom een fantastisch verhaal.Saar je hebt je roeping gemist,al hoe wel het nooit te laat is.Ondanks alles heerlijk dat julie weer VEILIG thuis zijn.Want al die enge dingen die jullie gedaan hebben,goed dat we dat achteraf pas hoorde.Maar nu jullie thuis zijn,het voelt of jullie niet weggeweest zijn.WELKOM THUIS.maar dat wisten jullie natuurlijk al.xxxx MA.Jansen

Rob

Heej saar en jor :)!

Super leuk verhaal!! En super mooie foto's!!! Het ziet er toch allemaal net iets anders uit dan 4 maanden geleden :P! Maar toch wel herkenbaar dat je bijna allemaal dezelfde dingen doet!

Groetjes Rob

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!