Dag lieve luitjes!!

Hier weer een berichtje! Inmiddels zitten we al 12 dagen in Cambodja. Een heel mooi land met een boeiende cultuur. Het eerste wat we zagen was een mannetje van een jaar of 10 met een sigaret in zijn mond, die zich uit stond te sloven voor een groep naderende toeristen. Verder worden we inmiddels knettergek van alle motorbikes en tuk tuk drivers die je al bijna aanvliegen als je nog in de lobby van je guesthouse staat. En we hebben superveel wilde apen gezien!! Maar goed, eerst nog even onze laatste ervaringen in Vietnam!

Hoe verder we in Vietnam naar het Zuiden reisden, hoe vriendelijker de bevolking werd. De mensen waren in het Zuiden een stuk opener naar toeristen toe en hadden niet zo'n gemene, agressieve blik in hun ogen als sommigen in het Noorden. Na Hanoi reisden we samen met Suzel (Canadees meisje die we in Halong Bay hebben leren kennen) via Hue, een historisch oud plaatsje waar we een paar uurtjes hebben rond gelopen, naar Hoi An. Dit is een badplaatsje waar je eigenlijk alleen kunt shoppen en naar het strand kan gaan. Jordi liet hier 2 maatpakken maken en we hebben hier voor het eerst een motorbike gehuurd. Met de motorbike naar het plaatsje Danang gereden dat verwoest is door de tyfoon Ketsana. Alles was met de grond gelijk gemaakt en er lag nog veel troep. En de mensen leefden al zo primitief..

In Hoi An zagen we een vechtpartij tussen twee families, waarbij 1 man volledig zijn controle verloor en met messen begon te zwaaien. De oma van familie A probeerde de ruzie te sussen, maar ging zelf knock-out. We hebben niet vaak vechtpartijen gezien, maar als ze er zijn, gaat het er ook flink hard aan toe! Dezelfde avond zagen we nog een ander mooi Vietnamees ritueel: gezellig met zijn vieren vleermuizen en vogeltjes uit de boom schieten met een luchtbugs. De vogels worden of opgegeten of de volgende dag doorverkocht als geluksvogels. Weinig geluk voor de vogels dus...

Door naar het badplaatsje Nha Trang, waar de volgende dag tyfoon Mirinae aan zou komen. Zouden we dat ook weer eens meemaken! De tyfoon eiste in de Filipijnen een aantal levens, maar zodra hij in Vietnam aan zou komen, zou hij niet meer zo heftig zijn. Zolang we in ons hotel bleven, kon ons niks gebeuren. De volgende dag konden we inderdaad niet meer ons hotel uit, want dan stonden we tot onze heupen in het water. Reden te meer voor Jordi om zijn zwembroek aan te trekken en een lekkere frisse duik te nemen in de straat! Achteraf gezien best gevaarlijk met alle laag-/ loshangende electriciteitskabels. Zelfs de Vietnamezen vonden Jordi maar een gekke jongen en dat wilt wat zeggen..!

Naar rotweer, veel regen en harde windstoten, dus de volgende dag toch maar door naar een wat hoger gelegen plaatsje, Dalat. Een gezellig, mooi dorpje in de bergen. Eenmaal hier aangekomen werden we bijna besprongen door alle ‘easyriders'. Dit zijn in blauw geklede mannen die toeristen de omgeving willen laten zien van achterop hun motorbike. Dat leek ons wel wat! Een prachtige dag gehad met easyrider Ngiep en vriend, onder andere langs zijden plantages, koffieplantages en een rijst wijn (leek op tequilla) boerderij geweest. Jordi heeft hier nog een andere lokale specialiteit geprobeerd, slangenwijn. Dat wordt gemaakt door een aantal slangen te laten verteren in een glazen pot met rijstwijn. Verder reden we door stukken jungle, waarvan helaas bijna de helft is platgegooid door de Amerikanen met hun napalmbommen.

‘s Avonds afscheid genomen van Suzel en de volgende dag lekker naar Mui Ne, een heel mooie kustplaats met super luxe resorts (konden wij ons helaas niet veroorloven). Hier hebben we lekker 2 dagen gerelaxed op het strand (helaas door veel kwallen en megakrabben niet te veel in de zee geweest). Hier kwamen we Daniel en Esther tegen, een stel uit Zwitserland, die we tijdens de Halong Bay cruise hadden ontmoet. ‘s Avonds hebben we gezellig met hen, en een ander Nederlands stel uit Midden Beemster, een drankje gedronken.

Deze beide stellen deden in Saigon (onze volgende stop) aan couchsurfen. Dit is een internationale gemeenschap waarbij je 'je couch' kan aanbieden om te overnachten. De ideale manier om met de locals in contact te komen!! Dat vonden wij wel wat, dus namen wij ook een kijkje op de site (http://www.couchsurfing.org/), niet te weten dat we de volgende dag al terecht konden bij een jongen, genaamd Rain, wonend in Saigon. Dit was een topervaring! Rain woonde samen met zijn ouders en tweelingzusjes. Samen met Rain hebben we wat van de cultuur op kunnen snuiven. Zo aten we elke avond met de familie mee (vrouwen eten eerst, dan de mannen, dan ruimen de vrouwen af) en gingen we daarna meestal naar lokale bars/ clubs met wat vrienden van hem. Ook Sharon heeft een keer gekookt, vonden ze lekker (zeiden ze)...:-)

Aangezien Rain ook accountancy volgt, is Jordi een dag met hem mee geweest naar een college, een bijzondere ervaring. Daarna zijn we met alle klasgenoten van Rain gaan lunchen en hebben we lekkere loempia's gegeten!! Ook hier kon Jordi het niet laten om een lokale specialiteit te proberen, gestold varkensbloed. Varkenshersens, varkensbloed.. Nog even en Jordi gaat knorrend door het leven.

Aangezien Rain niet op loopafstand van het centrum woonde, werden we geacht naar het centrum te gaan met de motorbike. Jordi kon de motorbike van Rain z'n moeder wel lenen. Eerst een keer ‘s avonds 'geoefend' in een toch iets te drukke straat, en toen dat eenmaal goed ging, mocht Jordi zijn final exam doen tijdens spitsuur. In Saigon wonen 8 miljoen mensen en hiervan hebben 5 miljoen mensen een motorbike. Gekkenhuis dus tijdens spitsuur. Verkeersregels zijn er niet, verkeerslichten kon je gewoon negeren en rechts inhalen gebeurde minstens net zo vaak als links inhalen. Maar Jordi is geslaagd, hij rijdt al als een echte Vietnamees. (Toch waren we wel blij met de bijzonder goede helms, die je wel vast moest houden, omdat hij anders bij elke hobbel van je hoofd af viel).

In Saigon zijn we verder nog naar de Cu Chi tunnels en naar het War Renants Museum geweest. Erg indrukwekkend allemaal. Vooral de foto's in het museum. Hedendaags worden er nog steeds kinderen geboren met een handicap doordat er generaties voor hen vele mensen slachtoffer waren van napalmbommen.

12 November hebben we een boottocht gemaakt op de Mekong River, foto's liegen niet zeggen ze.. Maar in het echt was het dus nog mooier. Twee dagen daarna gingen we naar Cambodja. We begonnen in Siem Reap, om de Ankor Tempels te bekijken. Met een Tuk Tuk reden we door Ankor heen naar verschillende tempels. Erg indrukwekkende, oude tempels. Veel van de tempels die we zagen waren nog in de oude staat, wat het extra bijzonder maakte. Langs de weggetjes waar we reden zagen we voor het eerst wilde aapjes! ‘s Avonds aten we op een hoekje bij een lokaal tentje waar we vergezeld werden door een jonge dame van lichte zeden.

Vervolgens gingen we naar Battambang, omdat de boottocht door de Tonle Sap heel mooi scheen te zijn naar Siem Reap. In Battambang de Killing Caves gezien. Grotten waar mensen in werden gegooid door de Rode Khmer nadat ze neergeschoten waren. Tijdens de klim naar de Killing Caves werden we bekogeld met nootjes door wilde apen. Humor. Bovenin bij de Killing Caves werden we rondgeleid door een monnik.

De weg naar en van de Killing Caves was fantastisch! Een enorm hobbelig weggetje in de tuktuk en alleen maar mensen en kinderen die het schitterend vinden om toeristen te zien. Ze zwaaien en roepen heel enthousiast. Kinderen die naar de weg toe rennen zodra ze ons aan zien komen, super schattig! De volgende dag op de boot naar Siem Reap.. Het begon heel bewolkt, dus besloten we de zonnebrand in de backpacks te laten zitten.. Hadden we beter niet kunnen doen, want om een uur of 11 begon de zon flink te schijnen, en na 2 uurtjes waren onze gezichtjes omgetoverd tot ware trostomaatjes, zo rood. Saar de volgende dag een dikke lip en Jordi z'n vervelde huidje hing vredig aan zijn trostomatenhoofdje te bungelen.

Op de boot Wouter ontmoet, een jongen uit Tilburg. Met hem de kamer gedeeld in Siem Reap en aangezien wij daar al eerder waren geweest, konden wij hem mooi rondleiden door het centrum. Heel gezellig. Samen met Wouter bezochten we een weeshuis, waarvan wij een aantal dagen eerder een foldertje in onze handen kregen gedrukt. Na een heuze speurtocht richting het weeshuis, eindelijk aangekomen rond lunchtijd. Hier stonden circa 10 kinderen van rond de 5/6/7 jaar oud ons op te wachten en trokken ons aan onze armen mee naar binnen. Heel enthousiast lieten zij hun ‘huis' zien. Ik weet niet waarom, maar we verwachtten een stuk groter huis dan het was. Alles was nog zo armoedig.. Er wonen 35 kinderen, waarvan 18 meisjes. We hebben de meisjesslaapkamer bekeken en deze kamer was slechts 5m x 3m groot, met een 2 persoonsmatras op de grond en een 2 persoonsbed, welke gedeeld moeten worden met 18 meisjes. Twee personeelsleden zijn 24 uur per dag aanwezig en slapen op het kantoor. De kinderen lieten ons zien hoe zij met hun blokken speelden. Met z'n vijftienen speelden ze met 2 spellen. Allemaal dol enthousiast om met ons samen te spelen. Na een uurtje kwam Sergio (een Hollander die daar vrijwilligerswerk deed) en die vertelde ons dat de oudere kinderen op het moment aan het optreden waren voor belangrijke mensen van de overheid. Toen we aankwamen waren zij nog niet begonnen. De kids stonden al vanaf 8 uur in hun mooie pakjes en met hun prachtig opgemaakte gezichtjes te wachten tot de ‘belangrijke mensen' zouden komen. Deze mensen kwamen helaas pas om 14:00u aankakken. De kinderen konden nu eindelijk hun ingestudeerde khmer dansen laten zien. Op deze manier komen ze aan wat geld om naar school te kunnen en het weeshuis draaiende te houden. Het dansen deden ze trouwens echt heel goed, was echt mooi om te zien. Toen we weggingen vroegen ze ons of we alsjeblieft nog een keertje terugkwamen, maar onze vlucht vertrekt vandaag naar Bangkok, dus dat gaat helaas niet meer lukken. De website is http://www.cofco.wordpress.com/ maar omdat zij daar geen beschikking hebben over internet, staat er nog niks op de website. Misschien dat we na Thailand nog terug gaan om ons steentje bij te dragen.

Na Siem Reap doorgegaan naar Phnom Penh. Hier vanuit wilden we eigenlijk naar de jungle in Mondulkuri, maar net op tijd zagen we op internet dat het een ontzettend lange, oncomfortabele rit zou zijn en dat de helft van de jungle is gekapt, wat de jungle ineens een stuk minder aantrekkelijk maakte. Dan maar een aantal dagen in Phnom Penh blijven en nog 2 dagen naar het strand in Sihanoukville. In Phnom Penh bezochten we het Tuol Sleng museum. Dit was een hogeschool, maar in 1975 is deze school overgenomen door de Rode Khmer die er een gevangenis en martelkamer van maakten. Mensen zaten hier soms met z'n tweeen in een cel van 2 bij 0,8 meter vastgeketend aan ijzeren kettingen. Er hangen daar verschillende foto's van martelingen en van elk slachtoffer zijn foto's gemaakt voor de marteling en van sommigen ook na de marteling. Vreselijk! Ontzettend indrukwekkend, gruwelijk.

Na Tuol Sleng werden de slachtoffers naar Choeung Ek gebracht, waar ze werden vermoord. Beter bekend als de Killing Fields. Hier zijn wij de dag erna naartoe geweest. Zelfs vrouwen, kinderen, baby's werden vermoord. Op de foto's zie je ook een boom waar kinderen tegenaan geslagen werden. Echt misselijkmakend. Op het moment van schrijven wordt een van de verantwoordelijke voor deze gruweldaden berecht, zie

http://www.metronieuws.nl/index.php?actie=nieuws&c=1&id=174766

Nog steeds nadenkend over alle indrukken die we de afgelopen 2 dagen hadden meegemaakt gingen we naar Sihanoukville. Een strandplaatsje waar we even lekker hebben gerelaxed. We hebben fietsen gehuurd en zijn lekker over hobbelweggetjes en landweggetjes gaan fietsen. Heel leuk plaatsje, waar wederom de mensen weer erg vriendelijk zijn. We zaten hier in een heel leuk houten bungalowhuisje. Zijn helaas vergeten een foto te maken. :-)

Gisteren hebben we een massage genomen bij masseurs die blind zijn. Een relaxationmassage.. Leek ons wel lekker. Niet dus. Alle kracht wat niet meer in de ogen zit, zit dus wel in de handen. De massage was best pijnlijk en nog steeds kunnen onze spiertjes de harde klappen en ellebogen niet verdragen. Dat moeten we in Thailand maar even over doen dus!

Straks de vlucht naar Bangkok waar we vanavond af hebben gesproken met Floris, die toevallig ook aan het reizen is op het moment! Benieuwd wat Thailand ons gaat brengen. Zouden we nu eindelijk van de tuktuk en motorbike aapjes af zijn of wordt het alleen nog maar erger..? Volgende week komen Sharon d'r ouders, daarna horen jullie weer wat van ons!!

Blijft leuk om te vragen: Hoe is het weer in Nederland???

Lieve groetjes vanuit Cambodja!