Lieve mensen thuis,

Hier zijn we weer met een nieuwe update vanuit Thailand! Allereerst; tante El en Joep, van harte gefeliciteerd met jullie verjaardag en beiden nog vele jaren toegewenst!!

We beginnen ons nieuwe verhaal waar we de laatste keer zijn geeindigd. Vientiane, de hoofdstad van Laos, waar we dachten een geweldig knallend oud en nieuw te gaan vieren. Viel dat even tegen. Om een uur of 9 begon de zoektocht naar een gezellige kroeg in deze hoofstad. Het zit vol met restaurantjes en barretjes, maar alles leek uitgestorven en zou 's avonds om half 11 weer sluiten.. Uiteindelijk kwamen we uit bij de enige echte 'hotspot' voor toeristen. Een bar met een gezellige band. Hier ontmoetten we drie Laotiaanse meisjes die een andere bar wisten. Dit was een grote zaal vol met tafels en stoelen waar alle locals bier met ijs zaten te drinken terwijl op het podium een heuze Laotiaanse rockband uit hun dak stond te gaan. Om 00:03 uur werd abrupt de muziek gestopt en begon dan eindelijk het aftellen (wij dachten al dat het niet meer zou komen). 10-9-8-7-6-5-4-3-2-1..... En de muziek ging weer aan! Er werd niet geproost, gezoend, geknuffeld, alleen maar gezongen en gedanst. Snel naar buiten gerend voor het vuurwerk, maar helaas, niks geen knalletje. Om half 2 was het feest klaar en was het overal stil. Wonderbaarlijk genoeg heeft Jordi ergens op de hoek van de straat nog een hamburger kunnen scoren, maar hierna was het feest toch echt afgelopen en zijn we maar gaan slapen.

De volgende dag door naar Vang Vieng, waar we onze nieuwe Zweedse vriend Hokan leerde kennen. Even een korte weergave van de man in kwestie. Hokan is een man van 58 jaar oud die een reis van 8 jaar aan het maken is. Deze interessante man heeft in zijn verleden in de Favela's van Rio de Janeiro gewoond met zijn toenmalige vriendin van lichte zeden waarmee hij een zoon heeft gekregen. De man had werkelijk alles al meegemaakt. In Vietnam was hij bewust in een scam gelopen en heeft hij de scam meegespeeld, waarna hij de scammers uiteindelijk zelf gescamd heeft. Zoals hij zelf al zei: hij was 'streetsmart', vrij vertaald straatslim. Twee lange avonden in Vang Vieng hingen we aan z'n lippen als hij weer een verhaal vertelde. Zo vertelde de beste man bijvoorbeeld dat hij 500 gram coke de Braziliaanse grens heeft overgesmokkeld en vervolgens zelf alles verbruikt heeft ipv doorverkocht. Door problemen met de dealer terug naar Zweden om de centen terug te verdienen voor de dealers. Nu hij vader is, doet hij het wat rustiger aan.

Maar goed, door naar Vang Vieng. Vang Vieng is de place to be om je als toerist helemaal klem te zuipen en de Aziatische cultuur eens lekker te verstoren door in je bikini-top over straat te lopen. Wij waren niet verbaasd dat we hier meer toeristen dan locals zagen. In Vang Vieng is de echte toeristenattractie het 'tuben'. Dit betekent dat je in een band de rivier afdrijft en langs barren gaat die aan de waterkant staan opgesteld. Zodra het personeel van de bar je dan voorbij ziet drijven gooien ze een touw met een flesje water eraan naar je toe, waarmee ze je binnenhalen. Niks vermoedende toeristen die lekker aan het drijven zijn en dan ineens een flesje water op hun kop gegooid kregen gebeurde dus regelmatig. Verder heb je er stijgers van een aantal meter hoog waar je met een touw vanaf het water in kan slingeren. En ja.. Dan gebeurt het weleens dat er een Tarzan springt zonder te kijken of er niemand met z'n tube-je en zn drankje lekker aan het drijven is.. En nee Leiderdorp, Jordi heeft dus wel opgelet! Al met al hing er best een gezellige sfeer en is het na veel reizen en steeds vroeg op staan ook wel weer leuk om even lekker te feesten.

Verder heb je in Vang Vieng vele grotten waar we met de motorbike naartoe zijn gereden, omdat de omgeving zo geweldig mooi is. De eerste grot die we in gingen was tot Jordi's avontuurlijke vreugde 3 kilometer lang. Met een koplampje op ons hoofd en Saar bang voor vleermuizen gingen we door de grot. Stalagmieten, stalagtieten en hele nauwe doorgangen maakten het echt een avontuur. Af en toe moesten we echt op onze hurken door de grot, maar het was erg gaaf.

Na Vang Vieng gingen we terug naar Vientiane voor ons Thaise visum. Daar leerden we een prachtig stel Rotterdamse broers kennen van rond de 70. Hele discussies over de tweede wereldoorlog en ellenlange verhalen over de voetbal. En nee 333, ze zijn voor Excelsior.

Na Vientiane door naar de vlakten der kruiken in Phonsavan. Deze mysterieuze kruiken zijn naar schatting 2000 jaar oud en niemand weet waar ze vandaan komen of wat ze zijn. Waarschijnlijk zijn het urnen, maar daar is nog steeds onderzoek naar. Verder zie je hier veel bommenkraters uit de tijd van de oorlog. Amerikanen mochten de bommen na Vietnam niet mee terug nemen en dus loosden ze deze maar boven Laos. Je mocht dan ook niet buiten het gemarkeerde pad lopen omdat er nog niet opgeruimde explosieven lagen.

De dag erop zijn we gelijk doorgegaan naar Luang Prabang. Wederom door de bergen gereden, een schitterende route, maar erg bochtig wat kennelijk veel locals niet echt kunnen verdragen. Er worden in de bussen ook standaard plastic zakjes uitgedeeld, niet voor het afval, maar voor als je over je nek gaat. Langs de kant van de weg zie je de mensen zich in kleine beekjes wassen en lokale boeren een hanengevecht houden. In de bus stond ook een jongen met een AK47, een oud russisch geweer. Later kwamen we erachter dat deze gebruikt worden om met losse flodders (hopen we) de horde koeien op te jagen. Wel vreemd als je zo een ding in je rug voelt prikken!

Luang Prabang is een leuk idyllisch dorpje, maar redelijk toeristisch. We hebben hier een aantal tempels bezocht en weer even lekker een paar dagen onze rust gepakt. Ja ja, soms is reizen echt vermoeiend

.
We zijn hier ook naar een fantastische waterval geweest. Het water was turquoisekleurig, echt schitterend. Hier hebben we lekker een verfrissende duik genomen alvorens we weer doorgingen naar het volgende dorp.

En dat dorp was Muang Ngoi Neua. We zijn hier met een 7 uur durende boottrip naartoe gegaan. We blijven het zeggen, maar wat is Laos toch mooi. Wat een schitterende natuur! Limestone karstgebergte, jungle, rijstvelden, super! Aan de kant stonden steeds gillende kinderen te zwaaien en te roepen en halverwege de route stopte de kapitein met varen om zich te wassen in de rivier. Even later zagen we een gestrande boot met andere reizigers die dezelfde richting op moesten. Hun bootje was lek, dus kwamen ze bij ons in de boot. We waren met zijn allen net niet zwaar genoeg om te zinken, dus dat kon gewoon. Muang Ngoi Neua is een ontzettend leuk dorpje en eindelijk met weinig toeristen. We hebben hier verschillende trekkingen gedaan door jungles, beekjes en rijstvelden. Zo nu en dan kom je dan bij een dorpje uit, wat bestaat uit zand, houten bamboehuisjes op palen en heeeeeeeeeeeel veel kinderen die allemaal met je willen spelen. Hier zijn we natuurlijk wat langer blijven hangen en hebben lekker met de kids gespeeld. Erg leuk, want wat zijn ze allemaal enthousiast!! Ondanks dat ze met gaten in hun kleren lopen, dagelijks een beetje droge rijst eten en geen stromend water hebben om zich te wassen zien ze er zo gelukkig uit, dat ontroerde ons wel.

Vanuit dit fantastische dorpje met zulke lieve, leuke mensen, via een hobbelige bochtige weg (soms ook gewoon geen weg) naar Luang Namtha gereden. Eerst nog een mooie bootrit van een uurtje, waar de kapitein zijn avondeten uit het water pakte...een dikke dode vis! Ook werd iedereen kletsnat van het tegen de stroming in varen. Dit keer hield ook Saar het niet uit tijdens de busrit, en moest ook zij het plastic zakje gebruiken. Het was ook gewoon zo'n rotrit! Kennelijk ook iets verkeerds gegeten, want daarna was ze nog steeds een aantal dagen ziek. Verdorie! Om de rit nog wat erger te maken sloeg er een fransman door het lint, omdat hij het idee had dat de buschauffeur ons oplichtte. In Laos worden de busstations namelijk 7km buiten de stad gebouwd, zodat je daar vandaan een tuktuk naar de stad moet nemen. Dit pikte de Fransman niet en begon dus een hoop kabaal te maken. Uiteindelijk is hij toch in de tuktuk gestapt, onder het motto ' ik betaal toch maar 5000 kip ipv de 10.000 kip die zij willen'. Ter verduidelijking, 10.000 kip staat gelijk aan 80 eurocent. Eenmaal in het centrum wilde hij dus maar 5.000 kip geven. Dit pikte de chauffeur natuurlijk niet en hij bood aan om naar de toeristenpolitie te gaan. Dit is de beste oplossing, omdat zij vaak neutraal blijven, alleen zag de Fransman dat eerst niet in. Hij maakte de grootste fout die je in Zuid-Oost Azie kan maken, hij begon te schreeuwen. Je stem verheffen wordt hier als gezichtsverlies beschouwd, alleen dan gezichtsverlies voor diegene waar het schreeuwen tegen gericht is. Iets ergers kan in hun ogen bijna niet gebeuren. De tuktuk-driver werd dus pislink (zonder stemverhef overigens)! Op dit moment zag Jor ook in dat de situatie uit de hand liep en sprong dus tussen beide. Tuktuk-driver kalmeerde weer, tot de Fransman weer weg wilde lopen en weer begon te schreeuwen. Nu liep de beste man naar zijn tuktuk en kwam terug met een flinke steeksleutel. Nu moest Jor er wel tussenspringen, anders had het helemaal verkeerde afgelopen. Op wonderbaarlijke wijze zag de Fransman op dit moment ook wel in dat de toeristenpolitie nog niet zo een slecht idee was

Door het ziek zijn ook geen trekking kunnen doen in Luang Namtha, terwijl hier een heel mooi nationaal park schijnt te zitten. We hebben wel weer een motorbike gehuurd en zijn in de omgeving rond gaan rijden (jaja, we worden echte motorfans!). Soms moeten we wel oppassen voor al het overstekende vee (buffels, kippen, honden en zelfs slangen) levensgevaarlijk! Onderweg zijn we nog gestopt in een bergdorp waar vroeger de grootste opiummarkt ter wereld was.

Met heel veel tegenzin, omdat we zo gek zijn geworden op Laos, en bang dat Thailand nu tegen zou vallen, hebben we Laos wegens ons verlopen visum achter ons moeten laten. Waar Laos één grote boerderij is waar je om 5 uur 's nachts wordt gewekt door de hanen (die hier trouwens echt iets aan hun stembanden hadden, wat een geluid!) en de wegen soms echt alleen maar zandweggetjes zijn, is Thailand een stuk welvarender/ moderner met goede, geasfalteerde wegen en veel stenen huizen. Maar kennelijk kun je van meerdere landen gaan houden, want ook Thailand bleek geweldig! Direct na de grensovergang werden we al direct gek van de tuktuk-chauffeurs die je lastig vallen met hun ritjes en je zelfs voor een rit van 10 meter nog een oor aan proberen te naaien. Maar buiten deze opdringerige mensen is het echt super. Al direct kwam er een Thaise vrouw voorbij rijden met een pick-up truck die ons een lift aanbood naar het busstation. Bij het busstation aangekomen piepten we gauw nog even de seven eleven (supermarktbranche in Thailand) in. Dit hadden we in Laos wel gemist, gewoon weer lekker westerse dingetjes. In de seven eleven kwam ineens een man binnenlopen die ons met de backpacks had gezien en zich afvroeg of wij met de bus naar Chiang Rai wilden. Hij kwam ons even waarschuwen dat de bus over 5 minuten al wegging, maar dat hij tegen de buschauffeur zou zeggen dat hij even op ons moest wachten! In de bus zelf kregen we mandarijnen en chocolade aangeboden, dus onze dag kon niet meer stuk! Thailand, here we are!

Vanuit Chiang Rai zijn we met de boot naar een nabijgelegen plaatsje (Khiaw Wauw Dam) gegaan, waar we twee nachten zijn gebleven. Van hieruit zijn we zelf de jungles in gaan trekken en hebben we wat hilltribe villages bezocht. De eerste dag dat we gingen trekken hadden we niet genoeg water meegenomen en na tien kilometer lopen in de brandende zon en dertig graden plus kwamen we dorstig aan in een heel klein dorpje. Hier konden we dan ook geen winkeltje vinden en we vroegen de lokale bevolking of zij iets wisten. Met handen en voetenwerk (zij konden natuurlijk geen Engels en wij geen Thais) nodigden zij ons uit bij hen binnen te komen en wat met hen te drinken. Glazen water (met mieren), fruit en koek werden ons aangeboden. Wat een gastvrijheid! Met een goedgevulde maag konden we weer verder.

Afgelopen zaterdag door naar Chiang Mai waar we met Anouk (kennis uit Hoogmade) hadden afgesproken. Toevallig ging zij ook reizen en we zouden elkaar ontmoeten in Chiang Mai. Samen met Anouk zijn we de stad een beetje wezen verkennen, hebben we een aantal tempels bezocht (hele oude tempels, die er gloednieuw uit zien..). En de zaterdagavond was rijkelijk gevuld met een reeks Muay Thai bokswedstrijden. Vanaf onze VIP plekken hebben wij zeven bokswedstrijden mogen aanschouwen. Eerst twee ventjes van een jaartje of 12, daarna de oudere generatie, wat er direct ook een stukje harder aan toe ging. De 5e wedstrijd die we zagen bestond uit een drietal boksers die geblinddoekt waren. Met een blinddoek op sloegen ze elkaar in het wilde weg. Ook de scheidsrechter bleef niet ongedeerd en kreeg een paar flinke klappen te verduren.

In een doornormale travelagency bekeken we gistermiddag een map waar ze hikes met gids aanbieden. Het leek ons misschien leuk om via een georganiseerde tour een hike te doen. Na een hike van 3 dagen vonden wij een arrangement wat in de verste verte niet op een normale hike lijkt. Ze arrangeren namelijk dames die je in verschillende stappen en geheel naar keuze een leuke avond kunnen bezorgen. We zetten de foto straks op de site. Dat is trouwens wel weer een flinke omschakeling van Laos naar Thailand. Al het sekstoerisme. Je ziet ontzettend veel ladyboys en prostituees en Jordi krijgt dan ook regelmatig (met of zonder Saar aan zijn zijde) verschillende diensten aangeboden. Negen van de tien keer lach je erom, maar niet als er een meisje van nog geen zes jaar oud aan Jordi 'Fucky fucky?' vraagt. Dat gaat toch wel erg ver!

Gistaravond hebben we weer een heerlijke echte Italiaanse pizza op en warme appeltaart met ijs, dus we zijn helemaal verzadigd. Morgen gaan we een Thaise kookcursus doen, erg veel zin in. Nu weer lekker het zonnetje in en genieten van de omgeving!

Veel liefs iedereen en we zien weer met plezier jullie reacties tegemoet!

Jor en Saar